Zaterdag 18 oktober hebben we weer het prachtige¨Rise or Die¨ -hardcore punk festival in de Nieuwe Nor, nadat er de avond van tevoren al een pré-party zal zijn in de Outpoet. Maar de echte achte aftrap voor het festival is dit keer al op donderdag 16 oktober. Dan is de première zijn van een heuse docu over de MOC: Het verhaal van de Mijnstreek Oost Crew. Met de intentie dit prachtige initiatief onder de aandacht te brengen was ik op zoek naar de makers. Op dat moment nog niet wetende, dat die mij weer zochten om ook een bescheiden rolletje in hun verhaal te spelen. Het werd dus een grappige kruisbestuiving. Voor dit interview zochten we elkaar op in de Outpoet, waar we eerst nog onder andere dat prachtige Bunkerpop van het weekend van daarvoor doornemen. Maar laten we het nu maar eens over die docu hebben. Hier zijn Niels Kuchta en Jeffrey ¨Jeff¨ Hanssen!
J: Ok, heren! Stel jullie eerst eens even voor. Wie heb ik hier voor me zitten?
Niels: Ik ben Niels Kuchta. Muzikaal gezien ben ik gitarist. Op dit moment speel ik bij nu-metalband Lake Louise en bij een nieuwe
band, Pyrus Malus. Daar zal later dit jaar de eerste show van zijn. Ik heb van tevoren onder andere gespeeld bij Unchained Breathing.
Jeffrey: Ik ben Jeff, tevens een van de uitbaters van Outpoet. Muzikaal gezien doe ik ook verschillende dingen, samen met Niels dan nu de nieuwe band Pyrus Malus. Daarnaast speel ik bas in Mt. Atlas. Ik ben multi-instrumentalist bij Imp Syn, waar Sven Vekde zang en tekst doet en ik in principe alle instrumenten. Dan nog wat d-jayen voor de ¨Sad Songs Club¨. En met Dimi doe ik samen nog wat studiowerk voor andere, lokale bands.
J: Eigenlijk beantwoorden jullie al min of meer mijn tweede vraag. Die ging over het stukje geschiedenis dat jullie al hebben opgebouwd met die MOC en de hele Mijnstreek Oost beweging. Dat hebben jullie nu al zo'n beetje allemaal verteld. Of hangt er nog een stukje geschiedenis voor, dat ik nog niet ken?
Niels: Ik kom eigenlijk niet uit Heerlen, maar uit Geleen. Ik heb daar Dimi, toentertijd de gitarist van Unchained Breathing, leren kennen via de opleiding. En mede door hem, terwijl ik net op het punt stond metalcore en deathcore te ontdekken, ben ik de eerste keer meegekomen. Ik ben toen naar Stein gegaan, naar ¨Pancake Fest¨. Daarna ben ik naar Heerlen verhuisd, op gegeven moment bij Unchained Breathing erbij gekomen en zo een beetje in de MOC terechtgekomen. Voor mij was dat eerst een vreemd begrip.
J: Je kwam dus uit de Westelijke Mijnstreek, maar je kwam wel thuis hier.
Niels: Ja, hier ben ik thuis.
J: Jullie zijn beiden muzikanten, veelzijdige muzikanten, en lopen dus al een tijdje mee in het hele muzikale gebeuren hier, de klein-cultuur van Heerlen. En tot mijn verrassing gaan jullie dan ineens een docu maken. Waar komt dat idee vandaan?
Jeff: We hebben vorig jaar met Rob (red: Rob Franssen, zanger van Born from Pain en organisator ¨Rise or Die¨-festival) samen gezeten over ¨Rise or Die¨, omdat dat natuurlijk een beetje de jubileumeditie was voor Born from Pain, die 25 jaar bestonden. Om te kijken wat voor dingetjes we er konden aanhangen om het net wat specialer te maken. Ik kreeg op gegeven moment het idee ¨Waarom gaan we niet een documentaire maken?¨ Een docu die dat verhaal vastlegt. Dat is toen vanwege tijdgebrek en wat andere redenen een beetje spaak gelopen. Maar het idee bleef wel in ons achterhoofd ¨Hier moeten we nog wat mee¨. Daarop zijn we verder gaan denken hoe we dat nou interessant houden. We zijn er eigenlijk op uitgekomen, dat we een docu over het verhaal van de MOC in het algemeen wilden maken, maar dan wel met als rode draaddoor het verhaal heen het verhaal van Born from Pain. Dat zij een beetje de kern van het verhaal zijn, met uitstapjes naar wat er voor de rest allemaal gebeurde.
Niels: We helpen allebei ook tot op zekere hoogte bij de podcast ¨Heerlen Praat verder¨. Daar hebben we een paar keer wat dingen gehoord over het erfgoedjaar van Heerlen. En wij hadden toen zoiets van: ¨Maar de MOC is ook Heerlens erfgoed¨. Er mag ook wel iets anders verteld worden dan de Romeinen, de mijnen…dat soort dingen. Nu is eigenlijk wel het moment om daarmee van start te gaan.
J: Ik ben het hier wel mee eens. Ik heb dat zelf bijvoorbeeld nooit zo gezien. De dingen die we vroeger deden deden we uit passie. We zagen ons eerder als de freaks en outcasts. Ik wil niet te veel over mezelf zaniken, maar ik merkte wel, dat toen we met het boek van de Post-Industrials bezig waren heel veel mensen zoiets hadden van ¨Ja, maar dit is ook cultuur. Dit hoort ook bij Heerlen¨. Zo had ik dat zelf nooit gezien. We deden dat, omdat we vonden dat er iets voor ons moest zijn.Maar ik vind het wel een enorm compliment aan die tegencultuur, dat het nou ook zo omarmd wordt.
Jeffrey: Wat betreft dat omarmen, daar hadden we het net nog over. Thomas liet daarnet een foto zien. Als je bijvoorbeeld die jonge jongens van Brain Damage ziet, die zich op hun schouder mega groot MOC hebben laten tatoeëren…Dat was voor ons ook een teken dat MOC zeker niet iets is dat geweest is, maar nog altijd is.
Niels: Omdat ik uit Geleen kwam hoorde ik het begrip MOC wel vaker, maar ik had nog geen idee wat het betekende. Op gegeven moment kreeg ik dat wel een beetje te horen. Ik had Born from Pain nog nooit live gezien, terwijl ikzelf al in een band zat, speelde en deel uitmaakte van. Het was pas naderhand dat ik steeds meer kreeg te weten over het feit, dat de band al sinds 96…of 97?...bezig was.
J: Volgens mij ´97? Rob zal het vast wel hebben verteld. Ze kwamen natuurlijk min of meer voort uit Feeding the Fire. Ik dacht ´97, maar het kan ook ´98 zijn, hou me ten goede. Wat betreft het begrip MOC: Al een jaartje of 30. Je zou het idd al bijna een ¨brand¨ kunnen noemen. Het resoneert ontzettend, dat merk ik ook wel.
Niels: Misschien klinkt dat een beetje oneerbiedig en zo is het zker niet bedoeld, maar voor een lokale hardcore-en metal scene is het een mijlpaal. Dat mag getoond worden.
J: Jullie hoeven natuurlijk niet alles al prijs te geven. Er moeten voor de mensen ook leuke verrassingen in zitten. Maar kunnen jullie een wat algemene ¨teaser¨ geven wat de mensen kunnen verwachten? Ik weet ondertussen dat ik er zelf in zit ;-). Wist ik van tevoren ook niet.
Jeffrey: We hebben inderdaad een aantal mensen geïnterviewd. Thommy Koudijs, Lukas Strating, Bart van de Kleut, maar ook een stukje nieuwe generatie, zoals die jongens van Out of the Blue. Alex van Cold Grip, die helemaal van de andere kant van de provincie komt, maar zich nog steeds echt verbonden voelt met de MOC. Om dat ook in beeld te brengen. Zo hebben we best wel een lijstje van mensen geïnterviewd. Maar daarnaast denk ik dat er ook heel veel, vet archiefmateriaal in zit. Waar het enerzijds voor mensen die het bewust hebben meegemaakt een nostalgische trip zal worden, zullen anderzijds ook mensen die er nu pas mee in aanraking komen echt in gaan zien, wat voor een rijke, muzikale scene we hier hebben. Ik denk dat daarin ook een beetje de essentie van de documentaire zit. Aan de ene kant de jeugd die op dit moment in de scene zit in te laten zien dat ze er echt bij horen. Om ze ook even te inspireren om gas te geven met hun muziek. Maar aan de andere kant ook de buitenstaanders in te laten zien hoe groot die ¨D.I.Y¨-mentaliteit (red:¨Do It Yourself¨) en het echt ervoor gaan hier in de regio is geweest en nog altijd is.
Niels: Maar ook een beetje inspireren. Als je ziet waar Jeff en de mensen om hem heen nu allemaal mee bezig zijn. Laten we van de kennis die er is vooral gebruik maken. Dat men gewoon op mensen af kan stappen en het wiel niet iedere keer opnieuw hoeft uitgevonden te worden, want er is al heel veel.
J: Ik vind dat hele organische dat jullie aangeven mooi. Iedereen trekt elkaar mee, het moet nooit om ego gaan. Iedereen is een puzzelstuk van het geheel en voegt op eigen manier wat toe. Dat is te gek, dat willen we allemaal horen. Jullie hebben voor die docu verschillende mensen van totaal verschillende generaties geïnterviewd. Zie je door de tijd heen dat de betekenis van wat die MOC voor mensen betekent ook een beetje verandert? Of is er toch een rode draad? Kun je spreken over een generatiekloof? Ik weet het niet, het is meer een vraag…
Jeffrey: Er zit wel een rode draad in. Die rode draad is bij iedereen de saamhorigheid, het broederschap gevoel, de ¨D.I.Y¨-mentaliteit en er echt voor elkaar zijn. Je merkt natuurlijk wel dat in die generaties iedereen die scene en de lokale cultuur anders interpreteert. Als we gaan kijken hoe het eind jaren ´80 tot midden jaren ´90 was, ging het er natuurlijk heel anders aan toe dan bijvoorbeeld in het nieuwe millennium. Van een kant gelukkig ook. Je ziet op gegeven moment ook de invloeden van het internet. Het begin van het internet is heel positief geweest. Vooral voor het naar buiten verspreiden en makkelijker reclame maken voor je showtjes. Maar op gegeven moment wordt internet dan ook weer een concurrent van entertainment. Mensen blijven dan weer meer op de bank hangen en een filmpje kijken dan dat ze naar een showtje toe gaan.
J: Misschien vat ik het niet helemaal. Leg uit.
Jeffrey: Toen MySpace echt op kwam, was het internet een heel belangrijke spil. Iedereen wist de hele tijd waar alle showtjes waren. Als je nou bijvoorbeeld gaat kijken naar de afgelopen 10 jaar, 15 jaar misschien zelfs, zie je dat het internet niet persé meer alleen een middel was, dat voor de promotie en in positieve zin gebruikt werd. Het slaat op gegeven moment ook om naar een stukje concurrentie. Er komen gevallen dat mensen gaan kiezen van ¨Ga ik naar de Oefenbunker? Of ga ik op de bank zitten, voor een rustig avondje met mijn vriendin?¨ In de beginperiode van MySpace en Hyves, waar mensen nog geen Whatsapp hadden en via MSN chatten, was het een taak voor jezelf om achter de computer te zitten. Nu zit je op de bank. En alle schermen om je heen zijn computers
J: Het verrassingsaspect is een beetje weg…Kijk, ik ben nog van de tijd, dat we hier bij Femina flyertjes uit stonden te delen om mensen naar showtjes toe te krijgen. Ik zie dat alles makkelijker wordt. Maar het heeft natuurlijk ook een schaduwkant, als dat is wat je bedoelt.De première van jullie docu hangt duidelijk helemaal aan het ¨Rise or Die¨ festival vast. Ik snap zelf heel goed de symboliek daarvan. Kunnen jullie aan het grotere publiek uitleggen waarom dat zo sterk met elkaar verbonden is,¨Rise or Die¨, de MOC en de Nieuwe Nor?
Niels:¨Rise or Die¨ wordt nu de derde editie. Ik zie het zo: Rob of Born from Pain, die toch weer wat teruggeven aan Heerlen, aan de MOC. Er staan grote bands, maar er worden ook relatief gezien kleinere bands in meegenomen. Die kunnen openen, of staan op de kleinere podia. Er zijn dit jaar drie venues. Er zijn internationale bands, er zijn nationale bands en er zijn lokale bands. Zo wordt wel de MOC weer op de kaart gezet. In dat opzicht past het erbij. Dit is momenteel, qua lokale evenementen, denk ik wel een van de grotere, zo niet het grootste event betreffende hardcore en metalcore. En nu het over drie dagen verdeeld is, lijkt het het geschikte moment om hiermee te openen. Om te zeggen: Dit is er al zoveel jaar. Ga vooral door. En geniet de komende dagen.
J: Mooi dat het ook kan, drie dagen. Vorig jaar was het uitverkocht. Het was echt een succes.
Niels: Je ziet ook hoe goed die Oefenbunker benefiet bezocht werd.
Jeffrey: Er staan echt een paar mooie namen. We hebben bijvoorbeeld hier TRC in de kelder bij de Outpoet staan. Dat is een van mijn favoriete hardcore bands. En dat is waar ik zelf zoiets heb, dat als je met zo'n underground scene hard blijft werken, het op gegeven moment ook wel voor je gaat werken.
J: Tuurlijk. Het klinkt een beetje cliché, maar dat weten we allemaal. Niet voor het grote geld, niet voor het ego. Maar, zoals al zo vaak gezegd in dit verband: Als je iets wil creëren moet je er ook iets voor doen. En er hangt altijd aan vast, wat we voor elkaar kunnen betekenen.Wij hebben in de begin jaren ´90 geluk gehad, dat de Oefenbunker hardcore punk weer in genade opnam. Wijlen Wiel Gerards zette iemand neer voor de soundcheck, er was 50 gulden (toen nog) in de kassa en de rest moesten we zelf doen. Er moet een basis zijn en het moet vanuit je hart komen. Voor de rest moet je ontzettend veel zelf doen.Niels: Als ik dingen hoor uit de docu en hoe Jeffrey dat momenteel aanpakt, betreffende de Outpoet, shows etc, gaat dat bijna op dezelfde manier als bij Wiel in 1995.
J: Never change a winning team. De mogelijkheden zijn alleen diverser geworden. Fantastisch toch dat we historisch gezien op de schouders van zo'n man staan en het nog steeds gebeurt. We doen het toch mooi nog steeds in die Oostelijke Mijnstreek. Het is eigenlijk ook allemaal hetzelfde bloed. De Oefenbunker, jullie met de Outpoet, de Nieuwe Nor en vanzelfsprekend Bluff. Het is een grote familie.
Jeffrey: Een belangrijk stukje hierin is denk ik, dat lokaal gezien muziek de kans krijgt. Dat het niet alleen talent is dat de kans krijgt. Er wordt al heel snel gezegd bij een startend bandje: ¨Dat vind ik niks, die boeken we niet¨. Terwijl, als ik nu in het archiefmateriaal van de docu duik en wat dingetjes van mezelf terug zie en die eerste bandjes hoor, heb ik echt medelijden met het aanwezige publiek…
J: Lol! Ik heb het nog steeds als ik het podium op moet…
Jeffrey: Hahaha! Maar dat is wel wat ergens het verschil gaat maken. We zijn allemaal ergens begonnen. Wanneer je alleen talent of wat je zelf goed vindt de kans gaat geven, snij je zo´n heel stuk uit die taart van cultuur die je hebt. Misschien dat je dan net datgene wegsnijdt waardoor het kan groeien.
Niels: Ik heb dat ook meerdere malen tijdens de interviews van mensen gehoord. Dat ze het mooi vinden, dat hier die kans is onder het motto ¨Speel maar¨. Ben je slecht, repeteer je nog wat verder en dan kom je terug. Of je gaat wat nieuws doen. Maar je groeit erdoor. En alle bands krijgen de kans.
J:¨Everyone's a winner¨. Jullie hadden het al over een favoriete band op het festival. Ik wilde eigenlijk nog de vraag stellen welke bands we absoluut moeten gaan checken op ¨Rise or Die¨. Maar dan zullen jullie vast heel politiek correct gaan antwoorden dat iedere band te gek is. Hebben jullie zelf nog dingen waarvan je zegt: Die mag ik echt niet missen? Ik ben zelf een First Blood-fan.
Niels: Even de line-up checken…Jeffrey: First Blood blijft heel dik. Mijn favoriet is, zoals ik al zei, TRC. Daarnaast is Surge of Fury wel een classic voor mij. En een band die ik de laatste tijd heb leren kennen en absoluut vet vind is Cold Grip.
Niels: (nog steeds zoekend). Nee, dit is de line-up van vorig jaar…
Jeffrey: Kom op, Niels! Digibeet!
J: Je kon wel van mijn generatie zijn. Nou, Born from Pain speelt in ieder geval wel. Ik overval je nu ook een beetje met die vraag. Zo belangrijk is het natuurlijk niet.
Niels: Voor mij dan ook TRC. Maar ik ben vooral benieuwd hoe dat hier in de Outpoet in die kleine zaal zal zijn. Want dat was met de Oefenbunker benefiet met Born from Pain hier ook super vet.
J: De hel. In positieve zin. Dat was een heksenketel.
Niels: Ik heb het zo druk gehad, dat ik die jongens van Brain Damage en Cold Grip nog niet heb kunnen zien. Ik ben er wel heel benieuwd naar, wat de nieuwe generatie gaat doen. De grote namen zal iedereen wel gaan checken.
J: Weten we al iets over de voorverkoop? Ik heb het er met Kees (red: Kees van den Berg, directeur Nieuwe Nor) of Rob niet meer over gehad. Vorig jaar liep het heel snel, dat hoorde ik toen van Kees. Ik ben nu een beetje verstoken van informatie. Maar ik ga er toch vanuit dat het weer een groot succes gaat worden.
Niels: Met het aanbod dat er dit jaar is sowieso. Voor die prijs en dan drie dagen feest. Heel veel zin in.
J: Heel veel succes dan nog. En ik zal vol verwachting naar de première uitkijken.
Jeffrey: Dat wordt nog even aanpoten. Maar het wordt wel vet.Niels: Waar ik het meest bang voor ben: Iedereen heeft een eigen visie over wat de MOC is en hoe ze erop terugkijken. Sommigen met een roze bril, sommige misschien met een wat grijzer. Ik hoop mensen niet teleur te stellen, omdat het voor iedereen anders is.
J: Dat klopt wel. Wat ik je daar misschien in kan meegeven vanuit onze eigen ervaringen is, dat je het zo objectief mogelijk kunt proberen weer te geven, maar iedereen uiteindelijk verantwoordelijk is voor zijn eigen verhaal. Verschillende meningen of gevoelens daarover mogen en maken het kleurrijk. Het komt dan ook eerlijker over. Maar ik kan me niet voorstellen dat je iemand gaat teleurstellen.
Jeffrey: Ik denk sowieso dat als de vooraf gestelde boodschap die we aan de docu wilden meegeven aan het publiek meegegeven kan worden, we ons doel uiteindelijk bereikt hebben. De grootste achterliggende gedachte is zoals gezegd die twee doelgroepen bedienen. Enerzijds de mensen in de scene laten zien: Ga ervoor en blijf ervoor gaan, want we hebben hier iets unieks. En anderzijds mensen die er niet van op de hoogte zijn te informeren wat voor leipe shit hier allemaal gebeurt.
J: Mooi. Nogmaals heel veel succes! En vol verwachting klopt ons hart!
