door Jens Rademakers
Anvil, was dat niet die band waar altijd een hoop platen bij de tweedehands platenboer lagen? Tot een paar jaar geleden zou dat bij jongere generaties metalfans zeker de beeldvorming kunnen zijn geweest. En dat is volkomen begrijpelijk. Want "die met die aambeelden op de hoezen" waren, na hun successen van de begin jaren '80, al jarenlang een obscuriteit geworden die alleen nog bij een deel van de oudere generatie tot de verbeelding sprak.
Dat was echt niet altijd zo. Anvil was ooit een band die door niemand minder dan Lemmy Kilmister van Motörhead geprezen werd (en wijlen Lemmy deelde nooit een compliment uit dat hij niet meende). Zelfs latere thrashmetal grootheden zoals Metallica, Megadeth, Anthrax en Slayer hebben de invloed van Anvil op hun eigen bands regelmatig aangehaald. En albums uit hun begintijd, zoals "Hard 'n Heavy" en "Metal on Metal", worden in het metalgenre als absolute klassiekers gezien. Hoe werden ze dan toch die band waarover Slash van Guns N' Roses zei dat "Iedereen hun ideeën pikte, maar ze daarna links liet liggen"?Matig geproduceerde albums in latere jaren, dramatisch slecht management, problemen met platenlabels en in het algemeen verschuivingen van muzikale interesses in de harde rockwereld zorgden ervoor dat deze band in de jaren '90 tot de marginaliteit afgleed. Het lijkt misschien op het verhaal dat ik al eerder heb verteld over de een of andere metalband, maar bij het arme Anvil waren alle ingrediënten voor een absolute clusterfuck wel heel nadrukkelijk aanwezig. Een situatie waartoe Anvil misschien wel veroordeeld was gebleven, ware het niet dat in 2008 de docu "The Story of Anvil" uitkwam. Voor wie hem nog niet kent: absoluut een "must check".
We zien hierin de bandleden ploeteren in een doorsnee arbeidersbestaan en veroordeeld tot de marges van de rockwereld. Wanneer de band op een gegeven moment gekoppeld wordt aan fan en goed bedoelende, maar volledig incapabele tourmanager Tiziana Arrigoni, wordt het allemaal een tragikomedie, die zo'n beetje het midden houdt tussen "Spinal Tap" en "Plains, Trains and Automobiles". Treinen worden misgelopen, de weg kwijtgeraakt, slechte promotie, halflege clubs en misgelopen gages. Alles ten koste van het arme Anvil, dat toch al zo lang in de hoek zat waar de klappen vielen.
We zien tegenslagen op tegenslagen, die anderen al lang de handdoek in de ring hadden gegooid. Maar niet het moedige Anvil. Want, het is ook het prachtige verhaal over twee jeugdvrienden, zanger/gitarist Steve "Lips" Kudlow en drummer Rob Reiner, die ondanks alles wat tegenzit hun droom, een metalband zijn, nooit hebben opgegeven. Dus blijven deze twee Canadese "working class guys" doorploeteren (Lips: "I work every day. I leave my job and come here and rock 'n roll. Then I go back and it's back to the same bullshit"). Zelfs als alles in het leven ze schijnt tegen te zitten, behalve natuurlijk de onaflatende steun van begripvolle familieleden en een kleine, maar wel hondstrouwe fanschare. Je zou bijna kunnen zeggen dat iedereen die het leven niet op een presenteerblaadje aangereikt krijgt, bij het zien van deze docu "een beetje Anvil wordt." Een bijzonder verhaal over vriendschap door dik en dun, passie en volharding. Het liet heel veel mensen niet alleen Anvil ontdekken (of herontdekken), maar gaf ze ook een hoog knuffelgehalte. En dat mag bij deze band echt wel.
Sinds een jaartje of tien is bassist Chris Robertson aangeschoven. Daarmee mag je hem al een permanent lid noemen van een band die, behalve natuurlijk die twee iconische, permanente leden, nogal wat voorbijgangers kende (vooral bassisten). De positieve energie die die continuïteit met zich meebrengt zien we ook terug in het feit dat de band nu zowat iedere twee jaar een nieuw album eruit poept.
Dit jaar kwam Anvils nieuwste album "One and Only" uit. Hierop grijpen de heren gewoon weer terug op het verleden. Alles wordt teruggebracht tot de essentie. Dat is ook goed zo, want Anvil is Anvil en daar ligt hun kracht. Geen toeters en bellen, maar heavy metal zoals het bedoeld was, om op te beuken, zuipen, headbangen en mee te brullen.
Met op de hoes vanzelfsprekend weer het bekende aambeeld. En zo'n aambeeld krijg je dus echt niet kapot, dat is wel gebleken. Komen jullie Anvil ook knuffelen zaterdag de 30e november in de Nieuwe Nor? Metal on metal! Scoor hier je ticket!
