door Jens Rademakers.
Er is een band uit Manchester van twee Gallagher-broertjes die de laatste tijd weer eens buitensporig veel aandacht kregen. Er is ook een band uit Newcastle, ook twee Gallagher-broertjes, die altijd veel minder aandacht kregen. Dit ondanks het feit dat die laatste twee zich nooit de tent uit vochten en al een heel stuk langer in de muziekbusiness meelopen.
We gaan het vanzelfsprekend niet over het duo uit Manchester hebben. We gaan het hier over de ter zake doende Gallaghers uit Newcastle hebben: John en Mark en hun band Raven. Want die komen vrijdag 5 september naar de Nieuwe Nor. En daarmee heeft “Hard In Heerlen” weer een band van stand binnen gehengeld.
Raven bestaat al sinds de jaren zeventig en wordt als een van de vaandeldragers van de New Wave of British Heavy Metal gezien, al denk ik dat de band wel wat meer dan dat is. De band was al vrij snel zo snel en energiek dat ze het labeltje “athletic rock” aan zich gehangen kregen. Hun echt grote doorbraak was zo ongeveer rond 1980, toen ze als voorprogramma mee op tour mochten met metalgrootheden als Ozzy Osbourne, Motörhead, Whitesnake en Iron Maiden.
Wie ze nog uit die beginperiode kent herinnert zich nog wel de sportieve uitdossingen met American Football, honkbal en andere sportieve attributen, appellerend aan hun intensiteit. Raven week al vanaf het begin af van wat gangbaar was in heavy metal en wist zo, met een flinke dosis humor en authenticiteit, hun eigen plekje te veroveren.
Door die snelheid en intensiteit worden ze, meer nog dan andere New Wave of British Heavy Metal-bands, gezien als een grote invloed op de Amerikaanse thrashmetalscene van de midden jaren ’80. Wat heet, in 1983 namen ze op hun Amerikaanse tour een beginnend thrashmetalbandje mee, die zo eens goed bij hen in de pot konden kijken. Dat bandje heette trouwens Metallica... misschien zegt het U iets?
Ze waren dus zeker een grote invloed op de thrashmetalscene, al zag de band zichzelf nooit als een onderdeel daarvan. Interesseerde ze ook niet. Raven deed altijd wat ze zelf wilden en ging nooit in de trends mee. Misschien is dat ook de reden dat de band in de latere jaren ’80 en daarna (waar metal zich, zoals al eerder beschreven, leek op te splitsen in een glam- en een thrash-scene) nooit helemaal doorstootte naar de absolute top. En ook hier geldt weer: De aandacht voor grunge in de begin jaren ’90 drukte dit soort bands nog meer naar de achtergrond.
Maar gelukkig werden ze door de ware metalfan nooit vergeten en terecht. Dat zou ook onmogelijk zijn geweest, want daarvoor was de band altijd te goed. Ze hebben ook een te diepe, ecologische voetafdruk op de metalscene achtergelaten. Raven is nog steeds met regelmaat op alle grote metalpodia te vinden. Hun latere albums klinken nog steeds als een energieke mix van NWOBHM, power- en speedmetal. Maar gezien de band zelf schijt heeft aan dat soort sub-labeltjes blijf ik het maar gewoon “atletische metal” noemen.
